گزارش کارآموزی در باشگاه رشته تربیت بدنی

شوتوکان یک هنر رزمی سنتی ژاپنی است. این هنر، سیستمی متشکل از انواع فنون دفاعی و حمله ای است و در آن همه اعضای بدن به عنوان اسلحه و سپر دفاعی مورد استفاده قرار می گیرند. بازوها و پاها برای سه هدف مهم کاربرد دارند و آموزش فنون در این سبک به سه مقوله تقسیم می شود:
kihon
که در آن آموزش بدون استفاده از اسلحه انجام می شود.
Kata
که در آن فنون دفاع و حمله به صورت کامل و یک ترکیب کامل مورد استفاده قرار می گیرند.
Kumite
که یک مقوله جداگانه محسوب می شود و مراحل مختلف دارد.
محل تولد و شکل گیری این رشته رزمی، جزیره اوکیناوا است که در بین جزایر ریوکیو واقع در میان سواحل شمالی ژاپن و سواحل جنوبی چین می باشد. ورزش کاراته بعد از سال 1372 میلادی و همزمان با شکل گیری روابط بین چین و اوکیناوا آغاز گردید. بین قرنهای 15 و 16 میلادی، این هنر رزمی کم کم روبه فراموشی رفت زیرا تمرین و آموزش این رشته بسیار مشکل بود و افراد از یادگیری آن سرباز می زدند.

در ضمن کسانی که این رشته را فرا می گرفتند، قدرت بی نظیری در مقابله با انواع حملات مسلحانه و یا غیرمسلحانه می یافتند و همچنین کشاورزانی هم بودند که از ابراز کشاورزی خود به عنوان سلاح های کشنده برای حمله به دشمنانشان استفاده می کردند. مهم ترین این سلاح ها، (Bo،Jo (Nunchacko)، (Tonfa و (Sai) نام داشتند. پایه گذار رشته شوتوکان شخصی به نام گریچین فوناکشی بود.

تاریخچه کاراته شوتوکان در باشگاه ورزشی

گفته می‌شود کاراته دارای قدمتی پنج هزار ساله است و یکی از استادان اولیه و مبتکران این فن «بودید هاراما» می‌باشد که حدود 525 سال قبل از میلاد مسیح می‌زیسته است. وی که از پیشوایان مذهبی بود، پس از کسب علوم زمان خود، به منظور آموزش تعالیم مذهبی به دیگران، به تنهایی از هند راه افتاد و پس از راهپیمایی چند هزار کیلومتر و با پشت سر گذاشتن موانع طبیعی بسیار، به چین رسید و در ایالت «هونان» و معبد شائولین اقامت گزید. تعالیم «بودید هاراما» شامل تمرینات شدید انضباطی و انجام اعمال پرهیزگاری بود.

وی 9 سال در کوه‌ها و غارها به انزوای کامل نشست، 9 سال ریاضت همراه با تفکر و برای این که شاگردان نیز بتوانند در مقابل ساعت‌های طولانی تفکر و اندیشه، تاب مقاومت بیاورند و نیز با زورگویانی که تعالیم مذهبی و مردان دینی را سد راه خود می‌دیدند به مبارزه و مقابله برخیزند، 18 حرکت تمرینی را ابداع کرد که در حقیقت زیربنای حرکات کاراته امروزی می‌باشد.

از طرفی، هنگامی که حکومت‌های استبدادی در چین، سلسله «کینک» و سلسله «ساتسوما» در اُکیناوا به منظور جلوگیری از ورزیده شدن مخالفان و نیز تحت کنترل درآوردن مردم قانون منع استفاده از شمشیر را به مورد اجرا گذاشتند و به جمع‌آوری سلاح‌های رزمی اقدام نمودند، مردم به سوی آموزش هنر مبارزه با دست خالی روی آوردند که همین امر، موجب شکوفایی هر چه بیشتر «کاراته» شد.

downloadprojects.ir

در سال 1921 یکی از استادان برجسته کاراته اُکیناوا، به نام «گی‌چین فوناکوشی» توانست با قدرت و ظرافت تمام، کاراته را به ژاپن معرفی نماید و برخی دیگر از هنرجویان که تحت تعلیم بزرگترین استادان اُکیناوا قرار گرفته بودند، تکنیک‌های سنتی را با یکدیگر ترکیب نموده و سبک‌های متعددی از کاراته را بوجود آوردند. در حال حاضر کاراته شامل صدها سبک می‌شود که در واقع بازگشت همه آنها به چهار سبک اصلی و مادر می‌باشد.
سبک‌های کاراته عبارتند از:

• شوتوکان
◦ بنیان‌گذار این سبک، گیچین فوناکوشی (1957 - 1868) می‌باشد. شوتوکان یعنی خانه‌ی شوتو، مکتب شوتو (لقب فوناکوشی) و کان به معنای خانه می‌باشد. علاوه بر آن شوتوکان متعلق به سیستم «شوری‌ته» در کاراته است.
• شیتوریو
◦ بنیان‌گذار این سبک «کنوا مابونی» (1952 - 1889) می‌باشد. شیتوریو متشکل از دو سیستم «ناهاته» و «شوری‌ته» در کاراته می‌باشد. شیتو از نام‌های دو استاد بزرگ اُکیناوایی گرفته شده است. به این شکل که «شی» از نام «آنکو ایتوسو» استاد مسلم سیستم «شوری‌ته» و کلمه تو از «کانریو هیگائونا» بنیان‌گذار و استاد بزرگ سیستم «ناهاته» برگرفته شده است.
• گوجوریو
◦ این سبک توسط «میاگی چوجون» (1953 - 1888) بنیان نهاده شد. گوجوریو یعنی روش سفت و نرم، که در اُکیناوا شکل گرفت و متعلق به سیستم ناهاته در کاراته می‌باشد.
• وادوریو
◦ بنیان‌گذار سبک، «هیرونوری اُتســوکــا» (1982 - 1892) می‌باشد، وادو ریو یعنی راه صلح یا روش صلح‌جویانه.

گیچین فوناکوشی
گیچین فوناکوشی ابداع کننده سبک شوتوکان کاراته می‌باشد که امروزه از سبکهای اصلی کاراته محسوب می‌شود. وی در سال ۱۸۶۸ در جزیره اویاما متولد شد. فوناکوشی ۱۵ ساله بود که کاراته را با به وسیله یکی از همکلاسیهایش که پسر استاد آنکو آزاتو (استاد معروف اکیناوا) بود شناخت.

فوناکوشی آنقدر اصرار کرد تا استاد راضی شد او را در کلاسش ثبت نام کند. زیرا آزاتو شاگردان زیادی را نگه نمی‌داشت ولی فوناکوشی که موفق شده بود رضایت استادش را جلب کند توسط استادش به استاد ماهر دیگری به نام آنکو ایتوسو معرفی شد. فوناکوشی در همان موقع به عنوان مربی یک مدرسه ابتدایی پذیرفته شد. فوناکوشی پس از گذشت چند سال با این حال هنوز از شرایط اجتماعی و وضعیت اقتصادیش راضی نبود.

برای همین او تصمیم گرفت اوکیناوا را به مقصد توکیو ترک کند تا آنجا بتواند کاراته را به عموم ژاپنی ها معرفی کند. برای اینکه بتواند شانس بیشتری بدست بیاورد ابتدا دیداری از تمامی مدارس اوکیناوا به عمل آورد و کاتاهای بیشماری را از سبکهای مختلف کاراته آموخت. تا بتواند در توکیو مکتبهای مختلف توکیو را به نمایش بگذارد.

در سال ۱۹۲۲ این امر به تحقق پیوست و فوناکوشی کلاسهایی را در پایتخت ژاپن دایر کرد و شاگردانش اغلب از قشر فرهنگی و دانشگاهی بودند.از شاگردان او می‌توان به فرهاد وارسته اشاره کرد که بنیان‌گذار کاراته در ایران شد.

 

شوتوکان کاراته جهانی (W.S.K.F)
شوتوکان WSKF یکی از سبکهای فعال کاراته است که جایگاه بسیار خوبی در سطح جهان و همچنین در ایران دارد. رئیس فدراسیون جهانی شوتوکان شیهان هیتوشی کاسویا دارای دان 8 کاراته و از نوابغ کاراته دنیا و کشور ژاپن و همینطور مدرس فدراسیون جهانی کاراته می باشد.

در ایران ریاست سبک شوتوکان WSKF شیهان احمد صافی عضو اسبق تیم ملی کاراته ایران ، سرمربی تیم های ملی کاراته چندین کشور و سرمربی تیم ملی کره جنوبی ، مدرس فدراسیون کاراته آسیا و عضو شیهانکای فدراسیون جهانی شوتوکان و از بهترین های کاراته ایران می باشد.

جی‌چین فوناکوشی ، پدر شوتوکان

فوناکوشی در واقع خالق سبکی است که امروزه در اروپا به عنوان شوتوکان شناخته شده است و با همین عنوان در تاریخچه هنرهای رزمی جای گرفته است. وی در سال 1868 در جزیره اویاما متولد شد. حدوداً 15 ساله بود که کاراته (آن وقتها هنوز به نام توته یا اوکیاواته مشهور بود) را به لطف یکی از همکلاسیهایش شناخت. و این همکلاسی، کسی نبود جز پسر استاد مشهور جزیره یعنی: استاد آنکو آزاتو.

جی‌چین آن قدر اصرار کرد تا استاد راضی شد او را در کلاسش ثبت‌نام کند. در آن زمان کاراته هنوز هم کم و بیش به عنوان امری محرمانه بود، آزاتو هم شاگردان زیادی نگه نمی‌داشت و چند سال بعد جی‌چین که توانسته بود رضایت خاطر استاد را بدست آورد توسط استاد به استاد کار کشته دیگری به نام آنکو ایتوسو معرفی گشت. ما حول و حوش سال 1890 هستیم. ایتوسو برنامه‌های زیادی در سر داشت. او می‌خواست کاراته در سطحی بسیار وسیع و قابل دسترس برای همگان باشد و خصوصاً می‌خواست این تمرینات را با بچه‌ها آغاز کند.

 

فوناکوشی این نگرش را با احساسات خود مناسب یافت و با همین طرز فکر بعنوان مربی یک مدرسه ابتدایی پذیرفته شد. در سالهای 1900 تا 1905 حرف ایتوسو به کرسی نشست: کاراته به عنوان درس رسمی در مدارس ابتدایی و راهنمایی اوکیناوا ثبت‌نام شد و فوناکوشی آموزش کاتای پی‌نان (که بعدها به اسم هی‌یان نامیده شد) به بچه‌های کم سن و سال را شروع کرد. با این حال فوناکوشی هنوز از شرایط اجتماعی و وضعیت اقتصادیش راضی نبود.

او تصمیم گرفت اوکیناوا را به قصد توکیو ترک کند تا در آنجا بتواند کاراته را به عموم ژاپنی‌ها معرفی کند، این کار آسانی نبود و فوناکوشی به خوبی به این امر واقف بود. برای این که بتواند شانس بیشتری بدست آورد ابتدا تصمیم گرفت دیداری از تمامی مدارس اوکیناوا داشته باشد تا بتواند کاتاهای مختلف بی‌شماری را از سبک‌های مختلف بیاموزد تا بتواند در توکیو مکتب‌های مختلف کاراته را به نمایش بگذارد. در سال 1922، این ماجراجویی به نتیجه رسید و فوناکوشی کلاسهایی را در پایتخت ژاپن دایر کرد.

شاگردانش اغلب از قشر فرهنگی و دانشگاهی بودند… بعد از گذشت چند سال جمعیت رزمی‌کار اوکیناوا بیشتر و بیشتر شد. سال 1936 توسط شاگردان استاد کمیته‌ای جهت پرداختن به محتوا و اصول کلی ابتدایی و انتهایی یک سبک اختصاصی تشکیل شد.

قاعدتاً باید برای این سبک نامی در نظر گرفته می‌شد و چون متعلق به فوناکوشی بود آن را «سبک فوناکوشی» نامیدند ولی خود استاد نام «شوتو» را برگزید و پس از آن کمیته نام «شوتوکان» به معنای «خانه شوتو» را تصویب کرد.
بعد از آن هر کس وارد رشته‌های رزمی ژاپن می‌شد به عنوان پیرو سبکی نامیده می‌شد که رزمی‌کاران آن مکتب برگزیده و با آن به تمرین می‌پرداختند.

سالهای 1936 برای فوناکوشی سالهای مهمی به شمار می‌رفت. استاد اوکیناوا سبک خود را انتخاب کرده بود و می‌خواست با نتایج تحقیقاتی که به نظرش برای متد آموزش سبکش ضروری به نظر می‌رسید، تحولی در آن ایجاد کند.
ابتدا تصمیم گرفت نگارش کلمه «کاراته» را تغییر دهد، به جای نوشتن دو کلمه که معنای «دست چینی» را می‌داد اولین بخش آن را تغییر داده و به جای آن «دست خالی» را برگزید.

مقدمای بر کاراته
کاراته ورزشی است با ریشه ژاپنی که هدف آن این است که بدن را وسیله ای تخصصی جهت حمله ودفاع نماید.در واقع  ورزشی است که درقالب مبارزه بین دو نفر اجرا میگردد.
کاراته در لغت به دو واژه کارا یعنی خالی (Empty) وته به معنای دست (Hand) تقسیم میشود که معنای کلی کاراته – دو(راه کاراته)، مبارزه با دست خالی (بدون سلاح) میباشد که در این راه دل و ذهن از تمام خواسته های دنیوی و غرور بی جا خالی ونهایتاً فرد میبایست بر نفس اماره خویش فایق آید.

در این رشته، مسابقات بصورت تیمی وانفرادی در دوبخش آقایان و بانوان در رشته های کاتا وکومیته انجام میگردد.

در طی این سالها کاراته از طریق سازمانهای مختلف بین المللی تغذیه گردید تا اینکه هم زمان با اولین دوره مسابقات جهانی این رشته در سال 1970 ، کنفرانسی با حضور 32 کشور برگزار گردید که منجر به تشکیل سازمان جهانی کاراته دو (WUKO) شد. و از این زمان به بعد کاراته به عنوان ورزش جهانی دست یافت.

مدتی بعد فدراسیون جهانی کاراتهW.K.F تاسیس و نهایتاَ به تایید I.O.C رسید و اکنون این سازمان زیر نظر I.O.C مشغول به کار میباشد ومسابقات رسمی آن از طریق همین مجموعه در جهان انجام میگردد.

W.K.F درهرقاره ای نماینده ای دارد که علاوه بر این که به عنوان رئیس فدراسیون همان قاره متولی امور می باشد سمت نایب رئیسی فدراسیون جهانی را نیز دارد و مسابقات دوره ای آن قاره را انجام میدهد که در آسیاA.K.F  (فدراسیون کاراته آسیا) عهده دار آن است و کشور ما نیز بعنوان زیر مجموعه هردو سازمان فوق فعالیت مینماید.

 

برای دانلود گزارش کارآموزی در باشگاه ورزشی اینجا را کلیک کنید